Jujuy (deel 1)
Door: Marly
Blijf op de hoogte en volg Marly
23 Augustus 2006 | Argentinië, Buenos Aires
Heeeeee mensen!!
Jaja, long time no see.... Ik heb echt een ongelooflijk (lang) verhaal te vertellen.
Ik heb het in 2 delen verdeeld, omdat ik niet weet of ik jullie zo lang wel kan boeien.. :P
Het begon allemaal dinsdagmiddag toen Tracy (New York) en ik besloten naar Jujuy (provincie in het Noorden van Argentinie) te gaan. We gingen naar Retiro (heel groot busstation in BsAs) en boekten een bus naar San Salvador de Jujuy (hoofdstad). De reis zou beginnen donderdagavond om 19.45u en we zouden om 15.40u in Jujuy aankomen.
Niets was minder waar. Na de nodige vertraging op Retiro, vertrok de bus rond 21.00u op weg naar Jujuy. Gedurende de nacht was het echter ongeloooooflijk koud in de bus, het leek zelfs steeds kouder te worden. Ik had alle kleren die ik had meegenomen aangetrokken en nog steeds had ik geen gevoel in mijn benen. Rond 6 uur 's ochtends begon het ook nog eens enorm te stinken in de bus, en ik kreeg het idee dat er iets niet goed zat. Uiteraard merkte niemand behalve Tracy dit ook op, want iedereen sliep er rustig doorheen. Dat veranderde toen rond 7u een alarm begon af te gaan. Iedereen werd wakker en niet veel later stopte de bus in the-middle-of-nowhere. Precies wat ik dacht, de bus was kapot!
Maar niet getreurd, nog geen 5 minuten later stopte er een andere bus van dezelfde maatschappij en werden we allemaal overgeplaatst. Tracy en ik hadden gelukkig geen bagage onderin de bus en konden dus nog een zitplaatsje bemachtigen. Ik geloof dat zo'n 20 mensen de reis staande moesten vervolgen...
Heel veel uren later, ongeveer 23u 's avonds, kwamen we aan in San Salvador de Jujuy. Na 28 uur reizen dus. We namen meteen een taxi naar een hostel, waarvan ik toevallig het adres onthouden had. In het hostel was het gelukkig rustig, zodat Tracy en ik heerlijk konden slapen in onze eigen kamer. Slechts tot half 8 weliswaar, want we hadden ons 's nachts nog ingeschreven voor een tour door de 'quebrada de Humahuaca' (indianendorpjes, pre-Inca tijd). Quebrada betekent zoiets als vallei.
Het is werkelijk niet in woorden te beschrijven wat we op deze tour allemaal gezien hebben, het was echt ongelooflijk!! Bergen, bergen en nog eens bergen...droogte...én natuurlijk 'Indianen'. Oftewel: Argentinos indigenos. De oorspronkelijke Argentijnse bevolking, die nog steeds lijkt op de voorstelling die ik had van een typische Indiaan. De mensen leven in huisjes/hutjes van hout of steen, met of zonder dak boven het hoofd.
Het weer was dan ook heerlijk, ik schat zo'n 26 graden. Iedereen liep met minstens een trui én een poncho rond, behalve Tracy en ik uiteraard... (zie foto's later)
Na een uitputtende, maar zeer interessante en mooie dag kwamen we rond 20.00u terug bij ons hostel, pakten onze spullen en lieten ons naar een ander hostel in San Salvador brengen. Daar aangekomen kozen we 2 bedden in een kamer waar onze 2 nieuwe vriendinnen - gemaakt tijdens de tour - , Sonia en Maria (2 volwassen vrouwen uit Spanje), ook sliepen. Een rondje door de stad, inkopen voor het ontbijt en het verorberen van een pizza later, vielen we om 23u uitgeput in onze bedjes. Er was nog niemand in de kamer, dus we dachten heerlijk te kunnen slapen. Ook hier geldt weer: niets was minder waar. Nog geen 5 minuten later komt er namelijk een familie de kamer binnen! En als je nu denkt dat het kleine mannetje problemen gaf, neej hoor, dat was echt een schatje. De reden dat Tracy en ik de hele nacht niet hadden geslapen kwam vanwege meneer familie... Wat een ongelooflijk lawaai hij produceerde!!
Tracy en ik stonden om 8u uitgeput op, ontbeten in het hostel, liepen wat door de stad, bezochten een museum en besloten een bus te nemen naar General San Martin Libertador (Ledesma), een andere plaats in Jujuy. Daar aangekomen rond 14.30u, namen we een taxi naar de allergoedkoopste residencia in de 'stad' (een busterminal en wat krottenwijkjes) en checkten in. We dumpten snel onze spullen in de kamer, die verrassend genoeg heel gezellig en schoon aandeed, en vertrokken met dezelfde taxi naar het Nacional Parque Calilegua. Het was een 5 km lange 'weg' van rotsen en stenen met een auto die bij de eerste aanblik al uit elkaar leek te vallen. Bovendien was zijn snelheidsmeter stuk en brandde het lampje van de benzinetank. Je kunt je dus enigszins voorstellen hoe enorm op ons gemak we ons voelden! haha
Maar goed, we kwamen heel aan bij het park en gingen op pad. We hadden vooraf hoge verwachtingen van dit bekende nationale park, en al snel waren we nogal teleurgesteld alleen maar bomen en heeeeeeeeeeeeel veel muggen te zijn tegengekomen. We hadden het er net over dat het de moeite niet waard was, toen er ineens van alles uit de bomen boven ons begon te vallen... Wat bleek? We werden aangestaard door tientallen aapjes!!! Geloof me, we hebben alles op alles gezet om ze te fotograferen, maar we waren ons telkens te snel af. (waarvoor ze ons ook duidelijk uit lachten) Het beste resultaat kun je onderin bij de foto's zien. Ik moet zeggen, het was heel erg mooi!! Onze mening van het park was dan ook ter plekke veranderd. Na het apenavontuur kwamen we aan bij een 'rivier', die we vervolgens wel 5 keer moesten oversteken op de meest uiteenlopende manieren om terug bij de ingang van het park te komen. Ongelooflijk dat het me gelukt is zonder natte voeten te krijgen..
's Avonds om 18.30u kwam er ineens een bus langs in het afgelegen park en wij werden op de bus gezet door de aardige boswachter. In de bus ontdekten we dat er alleen Indianen aanwezig waren. Maja, we waren inmiddels al aan allerlei situaties gewend, dus dit was ook wel ok. Achteraf was het ritje in deze antieke bus nog beter dan de taxi die we op de heenweg hadden.
We werden afgezet bij de busterminal en moe maar voldaan sjokten we door het kleine plaatsje op zoek naar iets te eten. We vonden helaas niets anders als een simpele sandwich, maar zelfs die bracht voldoening. We waren op weg naar onze residencia, toen er ineens uit het niets een idiote optocht verscheen!! (We denken nu dat het een of andere religieuze viering was) Hoewel we echt kapot waren, voegden we ons in de menigte en maakten foto's van dit achterlijke gebeuren. Een dorpje met helemaal niets te beleven, en inéens is daar een optocht...
Om 21u bereikten we dan eindelijk ons kamertje, met onze (achteraf gebleken) comfortabele bedjes. We hingen wat rond, douchten in onze (voor het eerst) eigen badkamer en gingen rond 22.30u slapen. ..
Jaja, long time no see.... Ik heb echt een ongelooflijk (lang) verhaal te vertellen.
Ik heb het in 2 delen verdeeld, omdat ik niet weet of ik jullie zo lang wel kan boeien.. :P
Het begon allemaal dinsdagmiddag toen Tracy (New York) en ik besloten naar Jujuy (provincie in het Noorden van Argentinie) te gaan. We gingen naar Retiro (heel groot busstation in BsAs) en boekten een bus naar San Salvador de Jujuy (hoofdstad). De reis zou beginnen donderdagavond om 19.45u en we zouden om 15.40u in Jujuy aankomen.
Niets was minder waar. Na de nodige vertraging op Retiro, vertrok de bus rond 21.00u op weg naar Jujuy. Gedurende de nacht was het echter ongeloooooflijk koud in de bus, het leek zelfs steeds kouder te worden. Ik had alle kleren die ik had meegenomen aangetrokken en nog steeds had ik geen gevoel in mijn benen. Rond 6 uur 's ochtends begon het ook nog eens enorm te stinken in de bus, en ik kreeg het idee dat er iets niet goed zat. Uiteraard merkte niemand behalve Tracy dit ook op, want iedereen sliep er rustig doorheen. Dat veranderde toen rond 7u een alarm begon af te gaan. Iedereen werd wakker en niet veel later stopte de bus in the-middle-of-nowhere. Precies wat ik dacht, de bus was kapot!
Maar niet getreurd, nog geen 5 minuten later stopte er een andere bus van dezelfde maatschappij en werden we allemaal overgeplaatst. Tracy en ik hadden gelukkig geen bagage onderin de bus en konden dus nog een zitplaatsje bemachtigen. Ik geloof dat zo'n 20 mensen de reis staande moesten vervolgen...
Heel veel uren later, ongeveer 23u 's avonds, kwamen we aan in San Salvador de Jujuy. Na 28 uur reizen dus. We namen meteen een taxi naar een hostel, waarvan ik toevallig het adres onthouden had. In het hostel was het gelukkig rustig, zodat Tracy en ik heerlijk konden slapen in onze eigen kamer. Slechts tot half 8 weliswaar, want we hadden ons 's nachts nog ingeschreven voor een tour door de 'quebrada de Humahuaca' (indianendorpjes, pre-Inca tijd). Quebrada betekent zoiets als vallei.
Het is werkelijk niet in woorden te beschrijven wat we op deze tour allemaal gezien hebben, het was echt ongelooflijk!! Bergen, bergen en nog eens bergen...droogte...én natuurlijk 'Indianen'. Oftewel: Argentinos indigenos. De oorspronkelijke Argentijnse bevolking, die nog steeds lijkt op de voorstelling die ik had van een typische Indiaan. De mensen leven in huisjes/hutjes van hout of steen, met of zonder dak boven het hoofd.
Het weer was dan ook heerlijk, ik schat zo'n 26 graden. Iedereen liep met minstens een trui én een poncho rond, behalve Tracy en ik uiteraard... (zie foto's later)
Na een uitputtende, maar zeer interessante en mooie dag kwamen we rond 20.00u terug bij ons hostel, pakten onze spullen en lieten ons naar een ander hostel in San Salvador brengen. Daar aangekomen kozen we 2 bedden in een kamer waar onze 2 nieuwe vriendinnen - gemaakt tijdens de tour - , Sonia en Maria (2 volwassen vrouwen uit Spanje), ook sliepen. Een rondje door de stad, inkopen voor het ontbijt en het verorberen van een pizza later, vielen we om 23u uitgeput in onze bedjes. Er was nog niemand in de kamer, dus we dachten heerlijk te kunnen slapen. Ook hier geldt weer: niets was minder waar. Nog geen 5 minuten later komt er namelijk een familie de kamer binnen! En als je nu denkt dat het kleine mannetje problemen gaf, neej hoor, dat was echt een schatje. De reden dat Tracy en ik de hele nacht niet hadden geslapen kwam vanwege meneer familie... Wat een ongelooflijk lawaai hij produceerde!!
Tracy en ik stonden om 8u uitgeput op, ontbeten in het hostel, liepen wat door de stad, bezochten een museum en besloten een bus te nemen naar General San Martin Libertador (Ledesma), een andere plaats in Jujuy. Daar aangekomen rond 14.30u, namen we een taxi naar de allergoedkoopste residencia in de 'stad' (een busterminal en wat krottenwijkjes) en checkten in. We dumpten snel onze spullen in de kamer, die verrassend genoeg heel gezellig en schoon aandeed, en vertrokken met dezelfde taxi naar het Nacional Parque Calilegua. Het was een 5 km lange 'weg' van rotsen en stenen met een auto die bij de eerste aanblik al uit elkaar leek te vallen. Bovendien was zijn snelheidsmeter stuk en brandde het lampje van de benzinetank. Je kunt je dus enigszins voorstellen hoe enorm op ons gemak we ons voelden! haha
Maar goed, we kwamen heel aan bij het park en gingen op pad. We hadden vooraf hoge verwachtingen van dit bekende nationale park, en al snel waren we nogal teleurgesteld alleen maar bomen en heeeeeeeeeeeeel veel muggen te zijn tegengekomen. We hadden het er net over dat het de moeite niet waard was, toen er ineens van alles uit de bomen boven ons begon te vallen... Wat bleek? We werden aangestaard door tientallen aapjes!!! Geloof me, we hebben alles op alles gezet om ze te fotograferen, maar we waren ons telkens te snel af. (waarvoor ze ons ook duidelijk uit lachten) Het beste resultaat kun je onderin bij de foto's zien. Ik moet zeggen, het was heel erg mooi!! Onze mening van het park was dan ook ter plekke veranderd. Na het apenavontuur kwamen we aan bij een 'rivier', die we vervolgens wel 5 keer moesten oversteken op de meest uiteenlopende manieren om terug bij de ingang van het park te komen. Ongelooflijk dat het me gelukt is zonder natte voeten te krijgen..
's Avonds om 18.30u kwam er ineens een bus langs in het afgelegen park en wij werden op de bus gezet door de aardige boswachter. In de bus ontdekten we dat er alleen Indianen aanwezig waren. Maja, we waren inmiddels al aan allerlei situaties gewend, dus dit was ook wel ok. Achteraf was het ritje in deze antieke bus nog beter dan de taxi die we op de heenweg hadden.
We werden afgezet bij de busterminal en moe maar voldaan sjokten we door het kleine plaatsje op zoek naar iets te eten. We vonden helaas niets anders als een simpele sandwich, maar zelfs die bracht voldoening. We waren op weg naar onze residencia, toen er ineens uit het niets een idiote optocht verscheen!! (We denken nu dat het een of andere religieuze viering was) Hoewel we echt kapot waren, voegden we ons in de menigte en maakten foto's van dit achterlijke gebeuren. Een dorpje met helemaal niets te beleven, en inéens is daar een optocht...
Om 21u bereikten we dan eindelijk ons kamertje, met onze (achteraf gebleken) comfortabele bedjes. We hingen wat rond, douchten in onze (voor het eerst) eigen badkamer en gingen rond 22.30u slapen. ..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
