Terug in Nederland....

Ja.... en toen ging het HELEMAAL verkeerd met de berichtgeving....
Inmiddels ben ik al weer een tijdje terug in Nederland, maar voordat ik daar iets over vertel laten we eerst nog maar eens een aantal weekjes terug in de tijd gaan...
Naar 6 februari om precies te zijn, de dag dat ik op pad ging naar Oruro! De reis la Paz - Oruro duurde zo'n 5 uurtjes, en ik kwam 's middags rond 15u in Oruro aan. Aangezien het er allemaal niet echt 'mooi' uitzag, besloot ik toch maar niet te lopen en een taxi naar het treinstation te nemen. Ik had namelijk eerder al opgezocht dat daar in die straat veel hostels te vinden zouden zijn. En precies zo was het! Ik checkte in bij (uiteraard) het meest goedkope én netjes verzorgde hostel, kreeg een eigen kamertje toegewezen, liet mijn spullen achter en ging eens 'even' een rondje lopen.. Er was zo een grote markt, dat ik er uiteindelijk wel uren heb rondgewandeld!! Wat mensen al niet allemaal kunnen verkopen zeg...!
Na wat gegeten te hebben en nog even op internet te zijn gegaan, besloot ik op tijd naar bed te gaan.
De volgende dag was het alweer tijd om op de trein te stappen! Op naar Uyuni, de - volgens plan - laatste bestemming tijdens deze reis! Ik had 'executive class' geboekt in de trein (onder het motto, dan is het nog steeds goedkoop) en dat was ook wel te merken! Heerlijke stoelen, lekker veel beenruimte én een redelijk schone WC. :)
De trein vertrok 's middags rond 14u en we kwamen 's avonds heel laat in Uyuni aan. Daar werden we (ik en 2 meiden uit BsAs die ik in de trein had leren kennen) meteen van alle kanten overvallen door mensen die ons de 'Salar Tour' wilden aansmeren. Daar het NOGAL vervelend was, besloten we ze allemaal af te wimpelen en eerst maar eens gewoon een hostel te zoeken. Morgen weer een dag...
Zo gezegd, zo gedaan. We boekten een 3-persoons kamer in het allergoedkoopste hostel in Uyuni (15 Bolivianos per nacht = € 1.50!), aten nog snel even wat in een standje op straat en vielen bij terugkomst in het hostel snel genoeg in slaap.
De volgende morgen vroeg op, op zoek naar een reisorganisatie om de beroemde 'Salares de Uyuni' te bezoeken. Oftewel: de enorme zoutvlaktes. Na het nodige onderzoek uiteindelijk voor US$55 een 3-daagse tour (all included!) geboekt. We zouden om 10.30u al vertrekken dus het werd tijd om eens op zoek te gaan naar een ontbijtje. (onze spullen hadden we al bij de reisorganisatie achter gelaten)
Om een lang verhaal kort te maken: Die tour was echt ongelooflijk mooi!! Ik heb nog nooit zoveel woestijn en tegelijk ook prachtige natuur gezien! Bovendien had ik nog heel veel lol met de 3 Australische jongens die samen met ons op pad waren.. :D

Bij terugkomst in Uyuni, 3 dagen later, kwamen we erachter dat onze reisorganisatie die wel beloofde treintickets naar Villazon NIET had gekocht en dat we dus de volgende dag niet verder konden reizen! Grrr... We gingen allemaal snel op pad om toch nog het nodige te regelen, en uiteindelijk kocht ik tickets voor 2 van de 3 Australische jongens en mezelf naar Tupiza. 's Avonds nog even uit eten geweest met de hele Australische gemeenschap (zo leek het, hehe) en enigszins op tijd maar weer naar bed. De volgende dag moesten we al om 4u op!
Wat eerst nog een goed geregelde reis leek, bleek snel een ware hel... Ze propten ons met 12 man in een jeep om vervolgens de meest bumpy en gevaarlijke wegen door te crossen!! Halverwege moesten we nog even 'overstappen' - kon ik gelukkig even op adem komen... - om NOG maar eens 3 uur te ervargen hoe een sardientje in blik zich voelt...
Eenmaal aangekomen in Tupiza voelde ik me dan ook GOED misselijk en vloog bijna direct naar de WCs. Eerst werd natuurlijk nog even de reis naar Villazon geboekt.
Een uurtje of 2 later zaten we in de bus (eindelijk weer eens! wat is het toch heerlijk...) en ongeveer 2.5 uur later kwamen we aan bij het grensplaatsje. Ondanks dat ik echt heel misselijk was besloten we naar de grens te lopen en stonden vervolgens een aantal uren in de rij... :s
De grens eenmaal over liepen we naar het busterminal van La Quiaca. De jongens boekten een reis naar Salta en ik? Ik ging op weg naar Cordoba! Had Marta 's avonds eindelijk nog aan de lijn gekregen en zij zouden 2 dagen later ook in San Javier aankomen. Ik besloot dus nog een nachtje in Cordoba Capital door te brengen alvorens San Javier nog een bezoekje te brengen.
In dat o zo rustige dorpje ben ik overigens weer aardig tot rust gekomen, en een aantal daagjes later begon ik dan toch aan de terugreis naar Buenos Aires!!

In Buenos Aires waren de laatste 2 weken een aaneenschakeling van sociale activiteiten, feestjes en 'afscheidjes'.. Ana heb ik nog een paar keer bezocht in Quilmes, we zijn zelfs nog naar La Plata geweest!; Ceci heeft me een nachtje op bezoek gehad; Rocio en ik hadden werkelijk TE veel bij te kletsen EN natuuuurlijk moest ik nog een afscheidsfeest geven!! Dat was echt heel gezellig, veel meiden van hockey waren aanwezig en ook mensen die ik tijdens het reizen had ontmoet. :)
Met name Santi natuurlijk... helemaal niet erg dat hij van de partij was! ;)

De laatste dag voor mijn vertrek zijn nog veel vrienden bij mij thuis langs geweest, echt heel erg lief van ze!!
De 28e was het dan zover... 's Ochtends kwam Rocio nog langs, en daarmee was zij de allerlaatste waarvan ik afscheid nam... Om 10.30u kwam Atilio me ophalen en bracht me naar het vliegveld.

Chau Argentina!!!!
Op dat moment wist ik dat ik alles ontzettend zou gaan missen......


Niets blijkt uiteindelijk minder waar... Ben inmiddels alweer iets meer dan een maandje thuis, al het werk voor de universiteit is bijgewerkt en ik ben alweer BIJNA gewend aan het kille en koude Nederlandje, maar het blijft knagen... ik blijf wegdromen... 'Was ik nog maar daar....'
Ik bel dan ook vrij regelmatig even een vriendinnetje, zo belde ik gisteren Ana, als ik een dipje heb of gewoon ontzettend zin om iemand daar te spreken en dan gaat het altijd al weer een stuk beter.

Een ding is ABSOLUUT zeker: Marly gaat nog eens terug naar Argentinie!!!
Mi Argentina querida......